سرود؛ حتما این اسم را بارها شنیده اید. نوعی از موسیقی که این سالها طرفداران بسیاری پیدا کرده است. سرود اما در ایران ریشه ای دیرینه دارد. جمع خوانی ها در قالبهای مختلف یک پای ثابت مراسم ملی و مذهبی ما بوده اند. اما آنچه بی تردید نقطه عطف تاثیرگذاری سرود در تاریخ این مرز و بوم است، انقلاب اسلامی است.
در فراز و نشیب انقلاب، سرود یکی از مهم ترین ارکان برای حرکت اجتماعی، ایجاد اشتیاق و شور جمعی و تعمیق مفاهیم و معارف بوده است. این نقش در سالهای مهمی که ایران اسلامی دفاع مقدس را تجربه میکرد، پر رنگ تر شد.
در سالهای بعد از دفاع مقدس، چراغ سرود را دانش آموزان در مدارس روشن نگاه داشتند. شور و شوق دانش آموزان در اجراهای سرود وصف ناشدنی بود. تا سالها تنها تریبونی که از آن صدای دل انگیز سرود را میتوان شنید، مدارس بودند. حالا سرود به ابزاری دلنشین برای بیان معارف ناب انسانی و الهی تبدیل شده بود. میشد با یک قطعه سرود کاری کرد که نوجوان ها ساعتها حرفهایی را بزنند و بشنوند که برای القای آنها روزها و ماه ها زمان احتیاج بود.
گذر زمان، نیازهای تازه جامعه، پیشرفت های شگفت انگیز تکنولوژی و دلایلی از این دست، احتیاج مبرم تغییر زمین بازی در سرود را نمایان کرد. حالا جز مدارس، باید فضاهای مناسب دیگری هم میدان سرود باشند.
حالا باید سرود به عنوان یک ابزار مهم اجتماعی، در موضوعات حیاتی و اساسی نقش تازه ایفا کند. آثار سرودی کم کم رنگ و بوی تازه ای یافتند. نهادها و سازمانهای مختلفی کمک کردند که این تجربه های مختلف در فضاهای جدید شکل بگیرد.
به اواسط دهه نود که می رسیم، چراغ سرود در خیلی از مناطق کشور روشن تر شده است. تولیدات جدی تر شده اند. فضاهای مختلفی تجربه شده اما هنوز مسیر های زیادی را باید پیمود. این تجربه های شیر ین پشتوانه خوبی است که باید برای آینده روشن آنها را در یک دست گرفت. در دست دیگر اما نیازمند یادگیری های بیشتریم. همه باید سرود را جدی بگیریم و جدی ببینیم.
این مسیر خیلی روشن است. آینده سرود، صدایی به روشنایی خورشید دارد اگر این سپیده دم را به برآمدن آفتابش گره بزنیم.
که میزنیم ان شاءالله…